Eerste jaar Rietveld. We moesten in groepjes van twee werken en een boekje maken over de ander. Ina Bot en ik waren zo'n groepje. We wisten niet zo goed wat we met elkaar aan moesten.
Ina nodigde me uit om bij haar thuis te eten aan de Korte Leidsedwarsstraat, dan zouden we meer over elkaar te weten komen. Ik weet niet meer wat ze precies vertelde over haar leven, ik weet nog wel dat het zwaar voelde. Dat ik wist dat ik iets troostends moest maken. En dus maakte ik een reeks tissues. Van haar meisjesfoto, van een van haar favoriete gedichten, van een mogelijke tatoeage achter haar oor (ze zei me ooit: "ik heb heel goede oren, maar jou hoorde ik niet aankomen"), van haar fascinatie voor kraaien, en meer. Samen vormde het pakketjes tissues mijn boekje. Haar boekje.
Het is inmiddels ruim 10 jaar later. Ik was benieuwd waar Ina nu mee bezig is. Op Pomgedichten.nl staat vermeld dat ze nog geen twee jaar later zelfmoord pleegde (1963-2004).
