Prins

Een betere reclamecampagne had Prins zich niet kunnen wensen. Bij uitkomst van de film staat het nummer Drank en Drugs op nummer 1 van de Single Top 100. Inhoudelijk heeft het niks met de film te maken, maar de van alles humpende clip is geregisseerd door Prins-regisseur Sam de Jong, heeft een rol voor Prins-actrice Olivia Lonsdale en is natuurlijk van rapper Lil Kleine (Jorik Scholten), die eveneens in de film speelt. Goede timing van 100% Halal, de productiemaatschappij die zowel verantwoordelijk is voor Prins als deze clip. Maar alsof dat nog niet genoeg exposure is, is de andere medeproducent het hippe mediaplatform Vice. Op social media wordt er dus ook lustig op los gestrooid met setfoto’s, spotify playlists en pakkende doorklik-titels als “waarover flipt de regisseur van Prins in het onderstaande filmpje.”

Door al deze aandacht heeft Prins bij voorbaat al het aura van een hipsterfilm, des te charmanter is het niks-aan-de-hand-low-life-begin van dit speelfilmdebuut. Net als in De Jongs voorloper, de korte film Marc Jacobs, zien we namelijk zonnebloempit-etende jongeren. Synoniem voor tijddoden en zwijgzame social bonding ineen. Ayoub (Ayoub Elasri) en zijn drie vrienden brengen omringd door flatgebouwtjes de zomer door. Af en toe juichen ze als er een vuilnisbak ontploft, maar Ayoubs echte highlight of the day is als de onbereikbare Laura (Sigrid ten Napel, bekend uit onder meer Penoza en Overspel) langsloopt, het liefje van een van de stoere jongens uit de buurt. Als een eenrichtingsverkeer Romeo en Julia waarin Verona is verruild voor De Jongs geboortegrond Amsterdam-Noord. De bad guys rijden hier op vierwiel-motors en de mysterieuze, zichzelf nauwelijks vertonende Kalpa (een extra schmierende Freddy Trahlehner, oftewel Vjèze Fur van De Jeugd van Tegenwoordig), scheurt telkens net de hoek om in een Lamborghini Diablo. Een knalpaarse.

Uit zijn setting brekend

Met Laura als simpele aanleiding (maar voor een puberjongen een flink grote aanleiding) is Prins een film over ongehinderd dromen. Niet alleen over Ayoubs verlangen naar een onbereikbaar meisje, maar naar ontsnappen in het algemeen. Ontsnappen aan hetzelfde lot als zijn gescheiden ouders. Hij verslaafd, zij pas na jaren weer omkijkend naar haar eigen geluk. Het willen breken met achtergrond, jezelf, milieu, een neerwaartse spiraal, dat is waarin dit ogenschijnlijk simpele verhaaltje groter wordt en in vorm, net als zijn hoofdpersoon Ayoub, uit de mal van zijn sociaal-realistische setting breekt. Die rekbaarheid is constant voelbaar. In de tot de verbeelding sprekende motors en Lamborghini, in het troosteloosheid wegmoffelende kleurgebruik, in de opzwepende soundtrack met catchy liedjes en pompende beats. En niet in de laatste plaats in het genre hoppen en combineren.

Met de dubbelheid van verveling en opwinding roept Prins enerzijds herinneringen op aan coming of age films waarin jongeren rondhangen in buitenwijken, en anderzijds - in zijn meer ontsporende scènes - aan visueel opruiende films als Spring Breakers en Drive. Dat is geen leentjebuur of allegaartje, vanuit Ayoubs escapisme plaatst De Jong het in een logisch kader waarbinnen hij de ruimte kan nemen voor mix and match experimenten. Zich daarbij bedienend van een cast die bestaat uit gerenommeerde professionals als Theo d’Or- en Gouden Kalf-winnares Elsie de Brauw, maar ook rappers als Vjèze Fur en van de straat geplukte vrienden en bekenden. Precies zoals je hoopt dat een eerste lange speelfilm zou zijn: niet te safe, maar uitproberend, levendig, verkennend. Oneffenheden worden gecompenseerd door innemende charme en een dromerige atmosfeer. Prins gebruikt jeugdliefde als een toepasselijk eerste zaadje. En zie daar, daar komen mooie zonnebloemen uit. Na alle marketingstrategieën en online targeting van Vice en consorten, is het aan welverdiende mond-op-mond-reclame om de rest te doen.

Deze recensie is eerder verschenen op de site van Eline Wonders.