Nue Propiérté: A house is not a home

Als je de hoofdrolspeler van Nue Propriété zou moeten aanwijzen, dan zou je Isabelle Huppert naar voren kunnen schuiven. Misschien draait het zelfs wel meer om het personage van Jérémie Renier. De driehoeksverhouding 'moeder - twee zonen' zou ook hoog scoren. Maar stiekem is de enige echte hoofdrol weggelegd voor het huis waar deze drie in wonen. Een perfect gecast huis dat geheel in dienst staat van z'n regisseur. Een en al gewilligheid en professioneel doserend, beetje bij beetje geeft het zichzelf pas prijs. Dit huis is een tease: moeder en haar zoons zitten in de keuken, maken ruzie op de oprit, de jongens pingpongen in de garage. Hoe het huis in elkaar steekt, waar welke kamer is, wordt niet per se duidelijk. Een rondleiding blijft uit. Pas tegen het eind is de buitenkant goed te zien, als je er al die tijd in hebt doorgebracht.

Alleenstaande moeder Pascale (Isabelle Huppert - nog steeds de koningin van alles dat ingetogen is) wil dit huis verkopen. Ze ziet de dag naderen dat haar twee zoons (Jérémie & Yannick Renier - broers in real life) het nest gaan verlaten. Een bed & breakfast beginnen lijkt haar wel wat, dan zit ze tenminste ook niet alleen weg te kwijnen. De opbrengst van het huis zou een goed startkapitaal voor dit plan zijn. Maar de twee zoons willen niets weten van een dergelijke verkoop van hun ouderlijk huis. Of ze gek geworden is. Hun vader heeft het immers op hun naam gezet, alleen daarom al heeft ze volgens hen geen poot om op te staan. Raar wijf. De sfeer was sowieso al om te snijden, maar als moeder haar plan kenbaar heeft gemaakt is de lol helemaal ver te zoeken.

Bladeren door een familiealbum

Regisseur Joachim Lafosse is in deze film niet bezig met het vertellen van een geschiedenis. Hij zet een situatie neer en vertelt erover in fragmenten. De scènes zijn inkijkjes, terloops, herhalend. Ver verwijderd van wat je een epische familiekroniek zou kunnen noemen. Dat de twee jong volwassen zoons elkaar inzepen in bad, wordt op eenzelfde wijze behandeld als dat er elke avond aan de keukentafel wordt gegeten. Nergens wordt een uitroepteken bij geplaatst, het één is niet vreemder dan het ander. Er gaat een vanzelfsprekendheid vanuit, dat dit gezin nu eenmaal zo is en dat wat we te zien krijgen daar de natuurgetrouwe weergave van is. Het lijkt op bladeren door een familiealbum, maar dan met de allure van een fotoboek, geschoten door een handvaste fotograaf. De stilte voor de storm sluimert in elk huiselijk tafereel.

Hoe bepalend de slechte feng shui is, blijkt als Pascale haar twee zoons ontvlucht en tijdelijk ergens anders logeert. In een paar korte scènes zien we haar in een ander huis waar een te wantrouwen rust lijkt te heersen. Alsof ze in een andere film terecht is gekomen, een film zonder spanningsveld. Het kind van haar gastvrouw houdt ze liefdevoller vast dan haar eigen kinderen.

Lafosse's film is nog het best samen te vatten aan de hand van een Burt Bacharach liedje: "A house is not a home, when there's no-one there, to hold you tight." En toch is het geen één op één vergelijking. In het liedje barst het met deze woorden los in het refrein, in Nue Propriété worden deze woorden slechts gepreveld. Niemand durft ze hardop te denken.

Deze recensie is eerder verschenen op de site van Film1.